• โอเชี่ยนสไมล์ทัวร์ • ทัวร์โปรโมชั่น • ท่องเที่ยว 77 จังหวัด • คลิปวีดีโอท่องเที่ยว • ใบอนุญาตเลขที่ 11/5028 • ติดต่อเจ้าหน้าที่ออฟฟิต • รางวัลจากการท่องเที่ยว • ติดตามข่าวสารของเรา

• ภูเขาสี่ดรุณี ซื่อกู่เหนียงซาน • เมืองซินตูเฉียว ทุ่งหญ้าถ่ากง • มู่เก๋อฉั้ว ทะเลสาบเจ็ดสี • ไห่โหลวโกว น้ำแข็งพันปี • ลารุงการ์ เมืองเซอต๋า • เต้าเฉิง เมืองสรวงสวรรค์ • ย่าติง แชงกรีล่าแห่งสุดท้าย • เมืองตันปา หุบเขาสาวงาม • ต๋ากู่ปิงชวน อุทยานสวรรค์ • ซงผิงโกว ทะเลสาบเปลี่ยนสี • เมืองเดียนเบียนฟู • เมืองมกโจว • เมืองไมโจว • มณฑลซานซี

• พม่า ประเทศพม่า • พุกาม • มัณฑะเลย์ • ภาษาพม่า • ลาว ประเทศลาว • ภาษาลาว • หลวงพระบาง • ทุ่งไหหิน เชียงขวาง • ประเทศเวียดนาม • ทัวร์เวียดนาม • เที่ยวเวียดนาม • ภาษาเวียดนาม • นครวัด • ภาษาเขมร • กัมพูชา เที่ยวกัมพูชา • ประเทศเนปาล • ทัวร์เนปาล • เที่ยวเนปาล • ประเทศเกาหลี • เที่ยวเกาหลี • ภาษาเกาหลี • ประเทศภูฏาน • วัดทักซัง • ระบำภูฏาน • บาหลี • บุโรพุทโธ • เกาะบาหลี • ประเทศอินเดีย • พุทธคยา • แคชเมียร์ • ทัวร์อินเดีย • ประเทศศรีลังกา • ระบำศรีลังกา • วัดพระเขี้ยวแก้ว • ประเทศตุรกี • ทัวร์ตุรกี สุเหร่าสีฟ้า • เที่ยวตุรกี อิสตันบูล • ประเทศอียิปต์ • มหาพีระมิดกีซ่า • อารยธรรมอียิปต์ • ปักกิ่ง • ฉงชิ่ง • ซีอาน • จิ่วจ้ายโกว • จางเจียเจี้ย • ไต้หวัน • อุทยานทาโรโกะ • ทะเลสาบสุริยันจันทรา • ประเทศมาเลเซีย • ท่องเที่ยวมาเลเซีย • เก็นติ้งไฮแลนด์ • มาเลเซีย มะละกา • อิหร่าน • ประเทศอิหร่าน • จัตุรัสอิหม่าม • โมร็อกโก • เมืองเฟส (Fes) • พระราชวังบาเฮีย • โครเอเชีย • อุทยานพลิตวิเซ่ • สโลวีเนีย

• แม่ฮ่องสอน • ปางอุ๋ง • ทุ่งดอกบัวตอง • ถ้ำแก้วโกมล • จังหวัดน่าน • ดอยภูคา • ดอยตุง • พระธาตุดอยตุง • ดอยอ่างขาง

• น้ำตกลงรู • ดงนาทาม • สามพันโบก

• กาญจนบุรี • ประจวบคีรีขันธ์ • ราชบุรี • อยุธยา

• ชลบุรี • ระยอง • จันทบุรี • ตราด

• กระบี่ • ชุมพร • ตรัง • พังงา • ระนอง • สตูล

• ทัวร์เวียดนาม

บุมทัง
• เมืองบุมทัง (Bumthang) จุดกำเนิดพุทธศาสนาในภูฏาน • บุมทัง แปลว่า ที่ราบรูปบุมปา (คือแจกันใส่น้ำรูปไข่มีผิวมันวาว) และนัยแห่งศาสนาที่แฝงอยู่ในชื่อนับว่าเหมาะกับภูมิภาคนี้อย่างยิ่ง ซึงแม้บุมทังจะมีพื้นที่ไม่มากนัก แต่บุมทังก็มีวัดสำคัญอยุ่มากกว่าที่อื่นในภูฏาน ปัจจุบันมีฐานเป็นเขตปกครองโดยมีศูนย์กลางการบริหารปกครองอยู่ที่จาการ์ • บุมทัง ประกอบด้วยหุบเขา 4 แห่ง ได้แก่ ซูเมะ โชโกร์ ตัง และอูรา ซึ่งตั้งอยู่เหนือระดับน้ำทะเลระหว่าง 2,600-4,000 เมตร โดยที่หุบเขาตังกับอูราเป็นเขตเลี้ยงปศุสัตว์ ในขณะที่หุบเขาโชโกร์กับชูเมะเป็นพื้นที่กสิกรรม หุบเขาทั้งสี่ของบุมทังเป็นหุบเขากว้างและเปิดโล่ง บุมทังจึงเป็นภูมิภาคที่เหมาะจะมาเดินเท้าท่องชมธรรมชาติแบบสบายๆ ไม่สมบุกสมบันมากนัก เพราะพื้นที่ค่อนข้างราบ ทั้งยังมีหมู่บ้านเล็กๆ ให้แวะเข้าไปเรียนรู้วิถีชีวิตแบบชนบทอยู่ทกหนทุกแห่ง • ในอดีต เขตบุมทัง มีฐานะยากจนมาก จนกระทั่งถนนสาย “East-West” สร้างเสร็จ ต่างชาติจึงได้ยื่นมือเข้ามาช่วยพัฒนา เช่น รัฐบาลอินเดียมาสร้างเขื่อนผลิตกระแสไฟฟ้าพลังน้ำ รัฐบาลสวิสเซอร์แลนด์มาสร้างโรงพยาบาลแผนใหม่ และมาจัดฟาร์มตัวอย่างเพื่อถ่ายทอดวิชาแก่เกษตรกร ซึ่งกินพื้นที่กว้างขวาง สอนปลูกผลไม้ไว้ทำไวน์ ตลอดจนทำเนยแข็งด้วยวิธีดั้งเดิมตามตำรับสวิส • ด้วยโครงการต่างๆ ของชาวต่างชาติ ทำให้เศรษฐกิจในเขตบุมทังดีขึ้นเรื่อยๆ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เมื่อมาถึง มักแวะเยี่ยมชม “Swiss Farm” แห่งนี้ ซึ่งมีไวน์ เนย และผลิตภัณฑ์ที่ทำจากตำรับสวิสเซอร์แลนด์ • เมืองบุมทัง ตั้งอยู่ในภูฏานตอนกลาง มีชื่อเสียงในด้านการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติ นักท่องเที่ยวที่ชอบภูเขา ชอบปีนเขาและชอบเดินป่าจะไปเมืองบุมทัง เพราะที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นการเดินเขาที่มีเส้นทางไม่ยากลำบากมากนัก และมีให้เลือกหลายเส้นทาง เสน่ห์ของบุมทังอีกอย่างหนึ่งก็คือ ดินแดนแห่งนี้ในภูฏานมีวัดเล็กๆ หลายวัด ตั้งอยู่ในที่สันโดษกระจายกันอยู่ทั่วไป เช่น โบสถ์บุลี วัดทาร์พาลิง วัดโชดราค์ และวัดพราหากับวัดจาร์คาที่อยู่กลางเมืองจาร์คา • ในรัชสมัยของพระเจ้าซองเซนกัมโป ทรงโปรดให้สร้างวัดในเมืองบุมทังทั้งหมด 108 แห่ง เพื่อ “ตอก” อวัยวะ 108 จุดของยักษีชั่วร้ายตนหนึ่ง ซึ่งนอนตีแผ่ทั่วเทือกเขาหิมาลัย เพื่อขวางกั้นไม่ให้พุทธศาสนาได้เปล่งรัศมีในบริเวณดังกล่าว พระเจ้าซองเซนกัมโป จึงทรงริเริ่มสร้างวัดที่วัดโจคังในกรุงลาซา เป็นแห่งแรกเมื่อปี ค.ศ. 638 ซึ่งเชื่อว่าตรงจุดนี้เป็นหัวใจของยักษี สำหรับในดินแดนภูฏานปัจจุบัน • ต่อมา พระเจ้าซองเซนกัมโป ทรงโปรดให้สร้างวัด 2 แห่งพร้อมๆ กัน อันได้แก่ วัดคิชูในปาโร และวัดจัมปาในบุมทัง ซึ่งตั้งอยู่บนเท้าซ้ายและเข่าซ้ายของยักษ์ ตามลำดับ เชื่อว่า เป็นการสยบความชั่วร้ายและฤทธิ์เดชของยักษ์ได้ กูรู รินโปเซ • ตามตำนานของภูฏานว่า คุรุ รินโปเซ เสด็จมายังดินแดนภูฏานปัจจุบันเมื่อกลางคริสต์ศตวรรษที่ 8 ซึ่งขณะนั้นแบ่งแยกออกเป็น แคว้นเล็กแคว้นน้อย และหนึ่งในนั้นคือ บุมทัง มีสินธุราชา (Sindhu Raja) เป็นประมุข ทรงทำศึกกับพระเจ้านวเวช (Nawuche เป็นผู้นำของแคว้นหนึ่งทางใต้) ผลปรากฎว่าพระโอรสวัย 20 ชันษาของพระเจ้าสินธุสิ้นพระชนม์ พระองค์ทรงเสียพระทัยถึงกับโทษเทพยดาว่าไม่คุ้มครอบพระโอรส พาลประกาศให้ชาวโลกประชาเลิกพิธีบวงสรวงทั้งปวง สร้างความโกรธเคืองแก่เทพผู้พิทักษ์เมือง (Shelging Karpo) เป็นอันมาก เทพผู้พิทักษ์เมืองจึงเอาหัวใจของพระเจ้าสินธุไปก่อน ทำให้พระองค์ประชวรหนัก เหล่าข้าราชการบริพารจึงพยายามเสาะหาผู้มีความสามารถมารักษา ซึ่งจากการแนะนำของกษัตริย์องค์หนึ่ง ที่อยู่เขตแคว้นใกล้เคียงจึงได้นิมนต์คุรุ รินโปเซ ซึ่งขณะนั้นประทับในเนปาลมายังบุมทัง (ตำแหน่งที่เป็นพระราชวังของพระเจ้าสินธุได้กลายเป็นที่ตั้งของวัดซาคาร์ (Chakhar Lhakhang ในปัจจุบัน) • สิ่งแรกและสิ่งเดียวที่ท่านขอคือชายา ซึ่งพระเจ้าสินธุได้ประทานพระธิดาเจ้าหญิง Lhaching Bumden Tshomo ให้แก่ กูรู รินโปเช (ลัทธิลามะนี้ได้รับความเชื่อเรื่องพลังแห่งคู่ จากลัทธิต้นตระกูลของฮินดู คือเทพทุกองค์ต้องมี “ศักติ” (Sakti) หรือ ชายา เพื่อเสริมสร้างอำนาจบารมีของเทพผู้เป็นสามี • ทั้งสองได้ไปกระทำวิปัสสนากรรมฐานด้วยกันที่ถ้ำแห่งหนึ่งเป็นเวลา 21 วัน ก่อนที่จะเอาหัวใจคืน ซึ่งวิธีการนั้นค่อนข้างพิสดาร ว่ากันว่า กูรู รินโปเช ได้เสกเป่าให้ชายาแบ่งออกเป็นเจ้าหญิง 5 องค์ ที่มีรูปร่างหน้าตาพิมพ์เดียวกัน และแต่ละองค์ถือคนโททองคำบรรจุน้ำมนต์ ซึ่งเมื่อต้องแสงอาทิตย์จะเกิดแสงสะท้อนวูบวาบแพรวพราว เพื่อหลอกล่อให้แทพผู้พิทักษ์เมืองออกมาปรากฎตัว • ขณะเดียวกัน คุรุ รินโปเซได้แบ่งภาคตัวเองออกเป็นอีก 8 รูปกาย พากันเต้นรำสนุกสนานครื้นเครงเพื่อให้เหยื่อตายใจ ด้วยว่าแสงสะท้อนที่ว่าเป็นของแปลกใหม่สำหรับเทพดังกล่าวเลยออกมาดูให้เต็มตา และเพื่อความไม่ประมาทจึงแปลงร่างเป็นสิงโต ฝ่ายกูรู รินโปเช กำลังรอจังหวะนี้อยู่เลยแปลงร่างเป็นครุฑ โฉบเข้างับที่ต้นคอสิงโตในฉับพลัน บังคับให้คืนหัวใจแก่พระเจ้าสินธุได้สำเร็จ อีกทั้งให้สาบานจะปฏิบัติตนเป็นเทพผู้พิทักษ์เมืองที่ดีต่อไป (ชาวบุมธังทุกวันนี้ยังคงเคารพบูชา Shelging Karpo ในฐานะเทพผู้พิทักษ์เมือง) จากนั้นท่านคุรุรินโปเซจึงปักไม้เท้าลงกับพื้นดิน ไม้เท้านั้นก็งอกขึ้นเป็นสนไซเปรสต้นใหญ่ ว่ากันว่าสนที่ยืนต้นอยู่หน้าอารามกูร์เจในปัจจุบันก็เป็นหน่อของสนต้นที่งอกขึ้นจากไม้เท้าของคุรุรินโปเซนี่เอง • เชลกิงการ์โปยังคงรักษาฐานะเทพแห่งกูร์เจเอาไว้ได้ พระเจ้าเสนธะก็หายจากอาการประชวร และทรงยอมรับนับถือพุทธศาสนา คุรุรินโปเซทรงบังคับกษัตริย์ทั้งสองให้เสด็จมาพบและทำสัญญาสันติภาพกันที่นับจิในเขตเทือกเขาดำ (ปัจจุบันมีหลักศิลาตั้งไว้เป็นอนุสรณ์) จึงถือได้ว่าบุมทังรับพุทธศาสนาเข้ามาเป็นครั้งแรกในช่วงนี้ • การแสดงอภินิหารแบ่งภาคเป็นอีก 8 รูปแบบของคุรุ รินโปเชในครั้งนี้ ได้กลายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในภายหลัง ซึ่งปรากฎตามจิตรกรรมบนฝาผนังของศาสนสถานต่างๆ แม้กระทั่งเอามาแสดงในเทศกาลประจำปี “Tshechu Festival” ของซองประจำเขตในระบำชุด “Dance of The Eight Manifestations of Guru Rinpoche” • ภายหลัง บุมทังยังเป็นที่พำนักชั่วคราวของบรรดาเกจิอาจารย์ในนิกายญิงมาปะ จากทิเบตหลายท่าน อาทิ ลงเซ็น รับจัม (ปีค.ศ.1308-1363) และโดร์จี ลิงปะ (ปีค.ศ.1346-1405) แต่ท่านที่มีชื่อเสียงมากที่สุดที่เคยเข้ามาเทศนาสั่งสอนธรรมในเขตนี้ก็คือท่านเปมา ลิงปะ (ปีค.ศ.1450-1521) ผู้มีบ้านเกิดอยู่ที่หุบเขาตัง และมีบทบาทสำคัญยิ่งในการเผยแผ่คำสอนของนิกายญิงมาปะออกไป นอกจากนี้ โดร์จี ลิงปะ และเปมา ลิงปะยังมีฐานเป็น "ผู้ค้นพบสมบัติล้ำค่าทางศานา" ด้วย • หลังเป็นอิสระอยู่ภายใต้การนำของผู้นำทางศาสนาในทอ้งถิ่นมานานหลายศตวรรษ นิกายดรุ๊กปะก็เข้ามาครอบคลุมในบุมทังลงในกลางศตวรรษที่ 17 แต่บุมทังก็ยังคงรักษาสำนึกในอัตลักษณ์ของตนเอาไว้ได้อย่างมั่นคง ภาษาพูดของบุมทังมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวโดยแตกแขนงออกมาจากกลุ่มภาษาโบดิชโบราณในตระกูลทิเบต-พม่า อีกต่อหนึ่ง และหยิบยมคำศัพท์จากภาษาทิเบตโบราณมาใช้ไม่น้อย • ในอดีต หุบเขาต่างในบุมทังเป็นเขตโดดเดี่ยวและค่อนข้างยากจน แต่หลังจากสร้างทางหลวงสายตะวันออก-ตะวันตก แล้ว เศรษฐกิจก็ดีขึ้นผิดตา อีกทั้งการท่องเที่ยว โครงการช่วยเหลือจากสวิตเซอร์แลนด์ เช่นการทดลองปลูกมันฝรั่ง และโรงไฟฟ้าพลังน้ำขนาดเล็กของอินเดียยังเ้ามากระตุ้นทำให้เศรษฐกิจของบุมทังดีขึ้น
• สถานที่น่าสนใจของเมืองบุมทัง • วัดกูร์เจ (Kurjey Lankhang) หนึ่งในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของภูฏาน เพราะคุรุรินโปเซเคยเสด็จมาบำเพ็ญธรรมที่นี่ และทรงทิ้งรอยประทับ (เจ) รูปพระวรกาย (กู) เอาไว้บนผนังหินด้วย • อารามกูร์เจ ประกอบด้วยโบสถ์ 3 หลัง • โบสถ์หลังที่ 1 เป็นหลังที่เก่าแก่ที่สุด สร้างขึ้นเมื่อ ค.ศ. 1652 โดย เมนจูร์ เท็นปา (ผู้ว่าการตองสาในขณะนั้น ซึ่งต่อมาได้รับเลือกให้เป็นเจ้าผู้ครองคนที่ 3 ว่ากันว่า ตัวโบสถ์อยู่ตรงบริเวณที่กูรู รินโปเช แสดงอิทธิฤทธิ์บังคับให้เทพผู้พิทักษณ์เมือง (Shelging Karpo) คืนหัวใจแก่พระเจ้าสินธุ • โบสถ์หลังที่ 2 เพิ่งสร้างในปี ค.ศ. 1900 สร้างขึ้นโดย อุกเยน วังชุก ปฐมกษัตริย์แห่งภูฏานซึ่งเป็นผู้ว่าการตองสาในขณะนั้น โบสถ์หลังนี้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด เพราะสร้างคร่อมถ้ำที่กูรู รินโปเช และชายาเสด็จมานั่งวิปัสสนากรรมฐานด้วยกัน ถ้ำดังกล่าวถูกปิดตายไม่ให้เข้า ซึ่งหน้าถ้ำเอารูปปั้นของกูรู รินโปเชมากั้นไว้ และเนื่องจากโบสถ์หลังนี้อุทิศถวายแด่กูรู รินโปเชโดยเฉพาะ ตรงแท่นบูชาจึงประดิษฐานรูปปั้นของท่านสูงโดดเด่น ซ้ายขวาเป็นรูปปั้น “Eight Manifestations” อีกทั้งยังมีจิตรกรรมฝาผนังสวยงาม • โบสถ์หลังที่ 3 สร้างขึ้นใน ค.ศ. 1991 สร้่างขึ้นโดย พระราชินีอาชิเกซัง ซึ่งได้พระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ให้สร้างขึ้นพร้อมกับเจดีย์หินองค์เล็กอีก 108 องค์ แล้วเสร็จสมบูรณ์และทำพิธีสมโภชไปในเดือน มิถุนายน ค.ศ. 1990 เจดีย์หินทั้งหมดโอบมณฑลสามมิติขนาดใหญ่เหมืออารามซัมเมในทิเบต • ส่วนด้านหน้าของวัดมีสถูปเจดีย์อยู่ 3 องค์ สร้างขึ้นเพื่อุทิศถวายแด่กษัตริย์แห่งภูฏาน 3 พระองค์ ซึ่งแต่ละองค์ล้วนเป็นตัวแทนของกษัตริย์แหงราชวงศ์วังชุกที่ล่วงลับไปแล้ว นอกจากนี้ มีต้นสนไซปรัสต้นหนึ่ง เชื่อกันว่า หลังจากกูรู รินโปเชบังคับให้ Shelging Karpo หรือเทพผู้พิทักษ์เมือง คืนหัวใจแก่พระเจ้าสินธุ ก็นำสิ่งของต่างๆ ที่ใช้ในพิธีไปฝัง ซึ่งได้งอกเงยเป็นสนไซปรัส และยังมีชีวิตมาจนกระทั่งทุกวันนี้ ชาวภูฏานเลยยกให้ไซปรัสเป็นต้นไม้ประจำชาติ • วัดจัมปา (วัดพระศรีอริยเมตตรัย) วัดจัมปาเป็นวัดแห่งแรกที่พระเจ้าซงเซ็น กัมโปะแห่งทิเบตทรงสร้างขึ้นในภูฏานในช่วงศตวรรษที่ 7 เช่นเดียวกับวัดคิชูในพาโร ถือเป็นหนึ่งใน 108 วัด แห่งที่พระองค์ทรงสร้างขึ้นทั่วทิเบตและเขตหิมาลัยเพื่อตรึงร่างนางยักษ์เอาไว้ วัดจัมปาสร้างขึ้นเพื่อตรึงเข่าซ้ายและสะกดพื้นที่บริเวณพรมแดนพอดี • เมื่อครั้งที่คุรุรินโปเซเสด็จมายังภูฏาน ท่านได้สำแดงฤทธิ์เสด็จขึ้นไปประทับบนหลังคาวัด และเทศนาธรรมโปรดพระเจ้าเสนธกะกับเหล่าข้าราชบริพารจากบนนั้น นอกจากวิหารหลักที่เป็นที่สำหรับประดิษฐานพระเมตไตรยแล้ว ยังมีวิหารเล็กอีกสี่หลังที่สร้างต่อเติมเข้าไปในช่วงศตวรรษครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 ทำให้เกิดเป็นลานปิดขึ้นที่หน้าวิหารหลัก • วิหารหลักได้รับการบูรณะขึ้นเมื่อใดไม่เป็นที่ปรากฎแน่ชัด สันนิษฐานได้ว่าน่าจะเป็นในราวต้นศตวรรษที่ 20 เนื่องจากเป็นวิหารที่เก่าแก่มาก หอบูชาจึงมีระเบียงให้เดินทักษิณาวรรตล้อมอยู่โดยรอบ แท่นบูชาตรงกึ่งกลางประดิษฐานพระเมตไตรยองค์ใหญ่ มีพระโพธิสัตว์ทั้งสี่เผ้าอยู่ ณ เบื้องซ้ายขวา ผนังข้างประตูทางเข้าด้านหนึ่งวาดเป็นภาพพระศรีศากยมุนี อีกด้านเป็นภาพภาคสำแดงทั้งแปดของคุรุรินโปเซ ส่วนผนังข้างแนวระเบี้ยงนั้นเป็นภาพพระพุทธเจ้าพันองค์ ฝั่งขวาขนาบด้วยหอดูกี โคร์โล หรือดูโคร์ (หอบูชากาลจักร) ซึ่งทำหน้าที่เป็นแนวกำแพงฝั่งซ้ายของวัด สร้างขึ้นในปลายศตวรรษที่ 19 • กาลจักร หรือวงล้อแห่งชีวิต : ได้ชื่อว่าเป็นมณฑลคำสอนที่ซับซ้อนที่สุดของทางตันตระและเป็นมณฑลคำสอนที่แพร่หลายที่สุดในระยะหลังด้วย ตำนานทางหิมาลัยเล่าว่า มณฑลนี้ได้รับการถ่ายทอดโดยตรงจากพระพุทธองค์ แต่ถูกเก็บเป็นความลับไว้ในเมืองอาฬกะของท้าวชัมภละนานนับร้อยๆ ปี ภายหลังจึงได้ปรากฎขึ้นที่อินเดียในราว ค.ศ. 966 และแพร่มาถึงทิเบตในปี ค.ศ. 1026 • เทพผู้เป็นสัญลักษณ์แทนกาลจักรมีผิวกายเป็นสีน้ำเงินเข้ม มี 32 กร ขาข้างหนึ่งเป็นสีแดง อีกข้างเป็นสีเหลือง ประคองกอดศักติผู้มีกายสีส้มเอาไว้ในอ้อมพระกร หอแห่งนี้ประดิษฐานรูปบูชาของท่านเอาไว้เป็นเทพประธาน แวดล้อมด้วยรูปปั้นของเหล่าบริวารที่มีขนาดย่อมลงมา ภาพจิตรกรรมเป็นภาพมณฑลคำสอนของการ์ลิงซีโตร ประกอบด้วยภาพของท่านเปมา ลิงปะ ในแดนหลังความตายกำลังรอการไปเกิดใหม่ และภาพบรรดาเทพเจ้าในภาคดีกับภาคร้ายตามคำสอนของท่าน • กงคัง (วิหารเทพเจ้าภาคดุร้าย) : ตั้งอยู่ใกล้กับหอดูโคร์ และไม่เคยเปิดให้คนนอกเข้าชม ส่วนชอร์เต็นฮาคัง (วิหารเจดีย์) นั้น เป็นส่วนต่อเติมจากหอดูโคร์ออกไปตามพระเสาวณีย์ของสมเด็จพระอัยยิกาอาชิวังโม ในพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 4 ปัจจุบันทรงออกบวชเป็นชีในนิกายการ์มาปา • ทางด้านนอกของตัววัดจัมปานั้น มีการสร้างอาคารขนาดยาวขึ้นในปี ค.ศ. 1999 เพื่อใช้เป็นที่ประชุมสงฆ์ในพิธีสวดมนต์ประจำปี (มันลัมเซ็นมอ) ซึ่งริเริ่มขึ้นในปีนั้นเป็นปีแรก ครั้นถึงฤดูใบไม้ผลิ ก็จะมีการจัดงานเทศกาลจัมปาฮาคัง (กรับ) ขึ้นหน้าอาคารหลังนี้เป็นประจำทุกปี ส่วนอาคารหลังอื่นๆ นั้นเป็นของที่สร้างขึ้นเพิ่มเข้ามาใหม่ในปี ค.ศ.2005 • วัดลาเมย์ เป็นวัดใหญ่ตั้งอยู่บนเนินสูง เดิมเป็นทั้งวัดและวังที่ประทับของสมเด็จพระราชาธิบดี อูเกน วังชุก ก่อสร้างในสมัยศตวรรษที่ 18 การออกแบบมีลักษณะเป็นพระราชวัง มีแผนผังคล้ายกับวังดิโคลิง ปัจจุบัน วัดนี้ไม่ได้เป็นทั้งวัดและวังแล้ว แต่ยังใช้ประโยชน์ได้อยู่ โดยเป็นสำนักงานโครงการพัฒนาฟื้นฟูสภาพป่าไม้ของภูฏาน • พระราชวังดิโชลิง (Wangdichholing Palace) สร้างขึ้นกลางคริสต์ศตวาณที่ 19 โดยจิกมี นัมเกล (ว่าราชการตองสาในขณะนั้น) ซึ่งบุตรชายของท่าน นามว่า อุกเยน วังชุก เกิดที่นี่ (ในภายหลังได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นองค์ปฐมกษัตริย์แห่งอาณาจักรภูฏาน) ปัจจุบัน วังแห่งนี้เป็นสมบัติของเอกชน โดยเจ้าของดัดแปลงให้เป็นที่พักไว้บริการนักท่องเที่ยว เป็นสถาปัตยกรรมแบบภูฏาน ปลูกต่อกันเป็นครึ่งวงกลม เป็นเรือนแถวชั้นเดียว จำนวน 3 แถว แถวละ 8-10 ห้อง โดยเตาผิงภายในแต่ละห้องพักเป็นเตาผิงแบบโบราณ
บุมทัง